İlim bir süvari gibidir. Bazen gittiği yerde o kadar uzun süreli ikamet eder ki insanlar onu orada doğdu, hep orada yaşayacak zanneder. Ne var ki

İhanet, işgalden daha yıkıcıdır. İşgal, tsunami gibi gelir, vurur, yıkar ve gider. İhanet ise, binanın temellerinde patlatılan bir dinamittir. Merkeze konan tahrip gücü yüksek bombadan

Hüküm’deki İran tahlillerinden rahatsız olan bazı okurlarımız, Şîa’yı eski ve yeni diye ikiye ayırmak gerektiğini, eski Şia’nın mezhepçi, yeninin ise “İttihad-ı İslam” çizgisinde olduğunu, dolayısıyla

Akif ömrünü İslam coğrafyasını uyandırmaya adadı. İkbal, Kurtuba Camii’ni, Tarık’ın Duası’nı, Şikayet ve Yakarış’ı yazdı. Mustafa Sabri Efendi, Hasan el-Benna, Bediuzzaman, Seyyid Kutup, Ebu’l-Hasan en-Nedvî

Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem) insanların düşüncelerine olduğu gibi, hayatlarına da müdahale etti. O bir ırkın değil, İslam milletinin Hamurkâr’ıydı. Kimseyi ayırmadı, Habeşli Bilal

Yıllar önce Baas kadroları Hama katliamıyla sevinmişti. Bilad-ı Şam’da Müslümanlar bir daha kendilerine gelemeyecek, camilerde eski cemaat, okullarda kadim şuur, gençlikte ise o pazarlıksız iman

Çocuklar erken yaşta medreseye kaydolur, İslam harflerini öğrenir, her fenden kitaplar ezberlerdi. Ezberlenen metinler, hoca huzurunda takrir edilir, unutmamak için belli aralıklarla tekrar edilirdi. Bunları