Bizim ilkokul yıllarımızda resmi bayramlarda kıyafet devrimini canlandırmak, Osmanlı’yı dolayısıyla da İslam’ı tahkir etmek modaydı. Ya da bizim öğretmenler bunu gelenek haline getirmişlerdi. Bu geleneğin

Kadim zamanların içtimaî ve iktisadi alandaki büyük adımları peygamberlerin öncülüğünde atıldı. Hz. Adem çiftçi, Nuh marangoz, İdris terzi, Davud demirci, Musa çoban, İbrahim çiftçi, Salih

Uluslararası siyasi gözlemciler, analistler Batı Emperyalizmi’nin siyaset ajanı gibi çalışmakta, müslümana aşağılık duygusu telkin etmekte. Onları dinleyen, “özgürlük heykeli” altında “toplumsal kölelik” andı okumaktan başka

Medeniyetin doğurduğu çocuklar şimdi onu boğmak istiyor. İlim, fikir ve harekette “muktedâ bih” olmasını akla ziyan görüyor. Tıpkı bir makama atandıktan sonra müstakim babalarının meclislerinde olmasından hicab

İdeolojiler mevcut sistemlerin yanlışlarına tepki olarak doğdu. Her ideoloji hakikatin tek olduğunu ve onu da sadece kendisinin temsil ettiğini savundu. Karşılıklı inkarlar fikri çatışma alanlarını

Münkir aklın vahyi ve yaratılışı inkar etmek için uydurduğu taş, yontma taş, cilalı taş devirleri gibi takdirlerin ötesinde gerçekçi bir tasnif yapmak gerekirse kadının hayatını

Arkadaşları babaları ile dolaşırken bir kenara çekilip onları izleyen bir yetim için anne, bütün annelerden daha farklıdır. Yetim, sokakta, okulda, bayram sabahında sırılsıklam yalnızlığı yaşadığında

Batı, kültürünü pazarlayabilmek için önce “gazete”yi keşfetti. Hayallerini ve yaşam tarzını onunla kitlelere taşıdı. Ne var ki gazete, kenti aşıp köylere, mezralara ulaşamadı. Her ne